-
1 tron
m (G tronu) 1. (fotel) throne- siedzieć na tronie to sit on a throne2. przen. (władza królewska) the throne- mieć dziedziczne prawo do tronu to be heir to the throne- zrzec się tronu to abdicate the throne- gdy umarł Aleksander, tron po nim objął Mikołaj when Alexander died, Nicholas succeeded to the throne- był wierny tronowi he remained loyal to the throne- wstąpić na tron a. zasiąść na tronie to ascend to the throne- zrzucić a. strącić kogoś z tronu to dethrone a. depose sb3. pot., żart. (sedes) throne* * *( fotel) throne; ( władza królewska) (the) thronenastępca tronu — heir (to the throne), the Crown Prince
* * *mi1. ( ozdobny fotel) throne.2. (= władza monarsza) (the) throne; następca tronu heir (to the throne); objąć tron come to/ascend/suceed to the throne; zrzec się tronu abdicate, give up the throne; zrzucić z tronu dethrone, depose.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > tron
См. также в других словарях:
strącić — dk VIa, strącićcę, strącićcisz, strąć, strącićcił, strącićcony strącać ndk I, strącićam, strącićasz, strącićają, strącićaj, strącićał, strącićany 1. «trącając, pchając zrzucić coś; spowodować upadek, spadnięcie czegoś» Strącić kogoś z konia.… … Słownik języka polskiego
tron — m IV, D. u, Ms. tronnie; lm M. y 1. «ozdobny fotel, stojący zwykle na podwyższeniu, pod baldachimem, honorowe miejsce monarchy, także dostojników kościelnych» Złocisty tron. Tron królewski, papieski. 2. «władza królewska, godność króla; król,… … Słownik języka polskiego
